Grupa: Użytkownik
Posty: 26 #509702
Od: 2010-3-31
| Etap pierwszy – udzielenie informacji :
Polega na poinformowaniu drugiej osoby co dzieje się z nami w związku z jej zachowaniem.
Etap drugi – wyrażania uczuć :
Polega na ponownym poinformowaniu co się z nami dzieje i zażądaniu zmiany zachowania, tym razem stanowczo.
Etap trzeci – przywołanie zaplecza.
Polega na poinformowaniu tej osoby co mamy zamiar zrobić w związku z jej zachowaniem.
„Zaplecze” to coś, co stanowi stanowi rodzaj zabezpieczenia przed bezradnością. Różni się od groźby tym, że nie używa się go po to, by kogoś ukarać, lecz by bronić swoich praw.
Etap czwarty – skorzystanie z zaplecza.
Polega na zrobieniu tego co się zapowiedziało.
Scenariusz ten, pozwala zachować godność w każdej trudnej sytuacji.
Wyrażanie własnych opinii i przekonań to temat jedenastego wykładu.
Maria Król – Fijewska opisuje w nim, że człowiek zachowujący się asertywnie komunikuje swoim zachowaniem „Ja jestem w porządku” i „Ty jesteś w porządku”.
Przytacza tu także trzy postawy interpersonalne – według amerykańskiego psychologa Thomasa
Horrisa.
Ja jestem w porządku – Ty jesteś nie w porządku.
Ja jestem nie w porządku – Ty jesteś w porządku.
Ja jestem nie w porządku – Ty jesteś nie w porządku.
Uważa, że bycie nie w porządku jest bardzo nieprzyjemne i dlatego ludzie robią wiele, aby uniknąć takiego poczucia. Niektórzy wierzą, że na każdy temat istnieje tylko „jedno słuszne” stwierdzenie.
Z tego punktu widzenia każda opinia musi być albo fałszywa, albo prawdziwa.
Jeżeli dwie osoby mają odmienne opinie, to następuje konflikt, gdyż tylko jedna z nich może mieć rację. Wówczas występuje podział: ten kto ma rację – jest w porządku – ten który nie ma racji – jest nie w porządku.
Ludzie dokonują wielu zabiegów aby takich sytuacji uniknąć, bądź chociaż zminimalizować.
Mogą w tym celu zacierać rozbieżności – upodobniając swoją opinię do opinii innych osób, lub gdy rozbieżność już się uwidoczniła, osoba „nie w porządku” zaczyna się usprawiedliwiać.
Asertywne podejście do odmiennych poglądów wynika z założenia, że skoro każdy człowiek ma prawo być sobą, to każdy ma prawo do subiektywnego punktu widzenia i własnej opinii.
Autorka radzi prezentować a nie argumentować swoją opinię, zamiast udowadniać prawdziwość, odwoływać się do siebie i do swojej interpretacji faktów na dany temat.
Osoby, które zaczynają praktykować zachowanie asertywne w swoim życiu, zauważają często, że poznanie a nawet przećwiczenie nowych sposobów zachowania, nie przesądza jeszcze o tym, że będą zachowywać się jak ludzie dorośli.
Każdemu zdarza się czasem mieć poczucie winy i krzywdy. Temu właśnie Maria Król – Fijewska poświęciła swój przedostatni wykład.
Nieraz zdarzyło się, że ktoś sam siebie oceniał negatywnie, czuł się nie w porządku, np. miał oddać książkę do biblioteki i zapomniał, aż w końcu otrzymał upomnienie. Człowiek dorosły starający zachowywać się asertywnie, będzie starał się jak najszybciej naprawić swój błąd. Natomiast osoba zachowująca się nie asertywnie będzie zwlekać, czekać na odpowiedni moment, aż w końcu sytuacja pogorszy się jeszcze bardziej.
Poczucie krzywdy jest reakcją wewnętrzną na niekorzystne okoliczności zewnętrzne, osłabia ona posiadaną przez człowieka moc do zmiany tej sytuacji. Zakłada bowiem identyfikowanie się ze „skrzywdzonym”, „skrzywdzeni” są słabsi od „krzywdzicieli”.
Może powstać tutaj błędne koło, jeżeli osoba skrzywdzona (ofiara) będzie udowadniać osobie krzywdzącej (katu), że jest on nie w porządku, gdyż wówczas kat będzie zachowywać się jeszcze gorzej i tym więcej powodów do skarg będzie miała ofiara.
Aby przezwyciężyć poczucie krzywdy autorka podaje scenariusz asertywnego przezwyciężania poczucia krzywdy, który składa się z kilku etapów.
Krok pierwszy – zaplanować rozsądne, asertywne rozwiązanie konkretnej sytuacji, zapominając w tym momencie o wszystkich innych doznanych krzywdach lub przeżywanym poczuciu winy. |
